Kar yağarken elime kahvemi alıp izlemeyi, pof pof karların üzerinde yürümeyi çok severim. Çocukluğum aklıma gelir, eldivenlerimiz ıslanıp, ellerimiz, ayaklarımız soğuktan morarana kadar kartopu oynayıp, kızak kaydığımız günler aklıma gelir. Çok güzel bir kızağım vardı benim, canım babam çelik çakmıştı altına, süper kayardı. Arkadaşlarım sıraya girerdi bir kez kayabilmek için :) bazen de üç dört kızağı birbirine bağlar "haydi Allah hop hop hop" diyerek birlikte kayardık. Benim kızağım hep başı çekerdi. Hep beraber düştüğümüz de olurdu, işte o zaman gülme krizlerine girerdik.
Biz mutluyduk ya mutlu çocuklardık. Mahallenin yaşlıları kül dökerdi karların üzerine kayıp düşmeyelim diye, biz bu duruma çok kızar, küllerin üzerine kar taşır yine kaymak için zemin hazırlardık. Akşam olunca hepimiz elma yanak olurduk. Biz ıhlamur kokan sobalı odalarda büyüdük..
Geçen kar yağdığında hadi dedim bizimkilere, dışarıya çıkın kartopu oynamaya. Melis başta arkadaşı çıkmıyor diye çıkmak istemedi. Ama Melih çok heveslenince kardeşini de kıramadı indiler evimizin arkasındaki park alanına. Tabi yıllardır böyle güzel kar yağmadığı için çocukların kızağı falan da yok. Kullanmadığım bir koltuk yastığına iki kat market poşeti geçirdik. Üzerine de tutup kaymak kolay olsun diye bir mağaza poşeti, al sana kızak :))))))) kahkahaları hala kulağımda, nasıl hoşlarına gitti çok mutlu oldular.
Şimdi camdan bakarken çocuk olmak vardı diyorum. Ama sokakta hiç çocuk yok. Onlar bilmiyor karda oynamanın tadını yada öyle çok dersleri var ki, zaman bulup çıkamıyorlar bile oynamak için dışarı :(
